“Kişi, hep, dilegetirmek isteyip hiç dilegetiremedikleriyle karşı karşıya gelir:Bunları dile getirmeye çalışsa, bakar, hiç de o en başta dilegetirmek istedikleri değiller – sussa, o zaman da, daha önce dilegetirdikleri işe karışır: “İşte, dilegetirdiğin bizdik ya hep” derler...

Kişi, konuştukça susması gereken;
Sustukça da konuşmaya itilendir.

Kişi, ne konuşabilen, ne de susabilendir.

Kişi, dilegelemeyen – ve susturulamayandır.

Kişinin dili durmaz – suskunluğu bile, dilegelir.

Kişinin dilegelmesi, suskunluğu;
Susması da dilegelişidir.

Kişi, konuşur – ve susar;
Susar – ve konuşur.

Kişi, konuşan ve susandır.

Kişi, susan ve konuşandır.”

O. Aruoba